ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Τέσσερα παιδιά!
Δύο νεαρά αγόρια και δύο μικρά κορίτσια!
Τέσσερις μικροί θεοί, γεμάτοι φλόγα κι αγάπη! Γεμάτοι αντίσταση κι αλληλεγγύη, ελπίδα και φόβο!

Οι ήρωές μας γεννήθηκαν στην πλευρά του πλανήτη, όπου ο ήλιος δε λάμπει για όλους.
Στο Πακιστάν, σε ένα μικρό χωριό βουτηγμένο στη λάσπη και στη βρωμιά. Οι καλύβες παλεύουν με τα θεριά της φύσης, μήπως και καταφέρουν να τους προστατέψουν.
Γεννημένοι σε μια χώρα, όπου η κουλτούρα της υπαγορεύει ότι οι γυναίκες γεννιούνται για να υπηρετούν τους άντρες. Ο άντρας-πατέρας, διαφεντεύει τη μοίρα όλων με την άδεια του νομικού και θρησκευτικού καθεστώτος.

Οι γυναίκες, σε συγκεκριμένες χώρες της Ανατολής, θεωρούνται κατώτερο είδος. Βασανίζονται σε καθημερινή βάση και τιμωρούνται όταν το αποφασίσει ο αρχηγός του σπιτιού. Ο ισλαμικός νόμος, σε πολλές περιπτώσεις, καθιστά αδύνατη ακόμη και την εμφάνιση των γυναικών μπροστά σε κόσμο. Παντρεύονται σε παιδική ηλικία, κι αν είναι τυχερές, θα αρκεστούν σε λίγα χαστούκια και μερικά γρονθοκοπήματα.

Οι νεαροί φίλοι μας αποφασίζουν να αντισταθούν. Με ασπίδα τον έρωτα και τη μεταξύ τους φιλία, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και εξαφανίζονται. Το όνειρό τους κοινό και φαντάζει πραγματοποιήσιμο στα δικά τους μάτια.
Ξεκινούν, λοιπόν, ένα διαρκή αγώνα για την επιβίωσή τους, ένα τρέξιμο δίχως σταματημό.

Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Αρετή Καμπίτση και ομολογώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα! Με στρωτή και δομημένη γραφή, μας μεταφέρει σε άλλους κόσμους, άγνωστους προς εμάς και καταφέρνει να μας μαγέψει περιγράφοντάς μας ξένους πολιτισμούς, στους οποίους η γυναίκα είναι απλώς ένα αναπαραγωγικό ζώο και υπηρέτρια που της αξίζει να υποφέρει κάτω από τα χέρια του συζύγου - πατέρα.
Μεστή και ώριμη η σκέψη της, σε κάθε σελίδα ανεβαίνει επίπεδο, βάζοντάς μας σε προβληματισμούς, που ίσως να μην είχαμε ποτέ λόγω άγνοιας.

Τα γράμματα τρέχουν με πολύ γρήγορη ταχύτητα και η αγωνία δε σε αφήνει να ηρεμήσεις στο ελάχιστο.
Πρωτόγνωρες αυτές οι συνθήκες για τις γυναίκες του δυτικού κόσμου και η αλήθεια είναι, πως από πάντα μου άρεσε να διαβάζω αληθινές ιστορίες της καταπιεσμένης γυναίκας της Ανατολής.
Εδώ, όμως, δεν έχουμε μπροστά μας μια απλή παράθεση γεγονότων, αλλά τα ίδια τα γεγονότα θαρρείς προσωποποιημένα, τα οποία οριακά δε σε τρελαίνουν.
Η συγγραφέας, περιγράφει πολύ όμορφα την αθωότητα των παιδιών, την αγάπη και τη φιλία, ώστε η συγκίνηση ξέχειλα διασχίζει τον εσωτερικό μας κόσμο, ελευθερώντας τον λυγμό μας.
Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο με άπειρα και διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά. Επίκαιρο και ρεαλιστικό, με όνειρα που προσπαθούν να σκεπάσουν τα σύννεφα και την καταστροφή.

Διεκδικούν την ελεύθερη ανάσα κρατώντας σφιχτά, ο καθένας μέσα του, τον δικό του μικρό Θεό!
Εντυπωσιάστηκα!
Συγχαρητήρια, Αρετή μου!