ΑΚΟΥ... ΜΑΝΩΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

 Ακούω ...
Με προσοχή...
Με ενδιαφέρον...
Με προσήλωση...
Με υπομονή...
Ακούω, έτσι απλά, για να ακούω...

Η ακοή είναι αυτή η αίσθηση, που μας βοηθά να επικοινωνήσουμε με τον άλλον. Κι όμως, υπάρχουν φορές που ακούμε δίχως να καταγράφουμε αυτά που πραγματικά κρύβονται πίσω από λέξεις, κινήσεις, βλέμματα.
Σωπαίνουμε εμείς όταν μιλά ο άλλος, ή εκείνη τη στιγμή ακούμε τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου, ύστερα από έναν χωρισμό, γύρισε πίσω. Η μνήμη του τον ταξίδεψε από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και το σήμερα.
Τα συναισθήματα που βίωσε ήταν πολλά, όπως χαρά, λύπη, οίκτο αλλά και αμηχανία, ντροπή, εμμονές και αυτολύπηση.
Κατέληξε επιτυχώς στην αλήθεια του ύστερα από τον απολογισμό του, και η παραδοχή ήταν αυταπάγγελτη από όλο του τον προσανατολισμό στην ίδια τη συμπεριφορά του, με πρώτη και καλύτερη την ακοή του.

Όχι, επί της ουσίας, δεν άκουγε.
Δεν άκουγε κανέναν!
Η συνήθεια ήταν η πιο βολική δύναμη, ακόμη μεγαλύτερη κι από την αλήθεια.

Άραγε, που κατέληξα;
Πρόκειται για ένα αισιόδοξο βιβλίο, ή μήπως όχι;
Πάντα, τα βιβλία με τα εσωτερικά κατάλοιπα των συγγραφέων τους, έπειτα από αρκετές μέρες της ανάγνωσή τους, με γέμιζαν με αισιοδοξία.
Εδώ, αναγκάστηκα να κάνω κι εγώ τον απολογισμό μου.
Ο συγγραφέας, Μανώλης Ιωαννίδης, με εξεβίασε. Και, συγκεκριμένα, εξεβίασε τις μνήμες μου, ώστε θέλοντας και μη, βγήκαν στην επιφάνεια ζητώντας την κρίση μου, την αλήθεια μου και τελικά, την παραδοχή μου.

Και, ναι!
Συνεχίζω να εμμένω στην αρχική μου άποψη,γιατί επιβεβαιώθηκα για άλλη μια φορά ότι τέτοια βιβλία είναι μαθήματα.
Ένα μάθημα της καθημερινότητάς μας, των ανθρώπων του περιβάλλοντός μας και της συνομιλίας μας μαζί τους πέρα από γράμματα και αριθμούς.
Ένα μάθημα γεμάτο πλούτο συναισθημάτων και προπάντων, αναγκαίας προσοχής προς τους άλλους.

Ενα πόνημα που δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη!
Συγχαρητήρια!

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.