ΖΩΗ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Έξω από τα καθιερωμένα της βιβλία, η Λένα Μαντά, έγραψε ένα, εντελώς διαφορετικό, που μας διηγείται την προσωπική ιστορία της στη σχέση με τη μητέρα της.
Μας διηγείται μια πραγματικότητα έντονη και σκληρή, που τη βίωνε από τότε που θυμάται τον εαυτό της.
Η μητέρα της κι αυτή!
Σύμμαχοι, αλλά και αντιμέτωπες πολλές φορές.

Κωνσταντινούπολη, η αρχή όλων της οικογένειας.
Η μετάβαση των δύο, πλέον μελών της, της Φραντσέσκας και της κόρης της, στην Αθήνα.
Ένας διαρκής αγώνας για την επιβίωση, και αργότερα για την καταξίωση σε όλους τους τομείς.
Ένας πατέρας απών! Μόνο κατά τον τίτλο υπήρχε.
Η γιαγιά, η σκληρότερη όλων, αχαρακτήριστη θα έλεγα, αν υποθέσουμε ότι ισχύει η γνωστή σε όλους μας ρήση "του παιδιού μου το παιδί, δύο φορές παιδί μου".

Άραγε, πόσο δύσκολο ήταν για τη Λένα Μαντά να γυρίσει στις αναμνήσεις της;
Είναι ολοφάνερο ότι τίποτα δεν είχε ξεχάσει, απλά τα είχε στριμώξει κάτω από το χαλί.
Πόσο δύσκολο τής ήταν να τις ξεσκεπάσει, να τις βγάλει στο φως και να συμπεριλάβει μέσα σε αυτές και εμάς; Να μας μιλήσει για ό,τι την πόνεσε, σε μια εποχή που η γυναίκα ήταν πίσω από τα μάτια όλων και δεν είχε θέση στην κοινωνία;
Σε αυτή την άδικη και ακόμη αναποφάσιστη κοινωνία για τον ρόλο της γυναίκας, η μητέρα της όρθωσε το ανάστημά της, με έναν δυναμισμό που, κάποιες φορές και σήμερα, λείπει σε πολλές από εμάς.

Τα λάθη της ήταν πολλά.
Υπάρχει, όμως, οδηγός για το πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;
Κι αν υπήρχε, πόσο σίγουρη θα ήταν η επιτυχία μας, αν ακολουθούσαμε σωστά τις συμβουλές του;
Η μάνα είναι μόνο μία και αυτή είναι η απλή αλήθεια.
Είναι αυτή που ξέρει, ανά πάσα στιγμή, τι είναι αυτό που χρειάζεται και νιώθει το παιδί της. Είναι αυτή, που θα θυσιάσει όλο τον κόσμο της για αυτό.
Είναι αυτή που θα απαλύνει τον πόνο, που θα μαζέψει τα δάκρυά του, που θα απλώσει το χέρι και θα μαζέψει τα σπασμένα.
Κι όμως, λόγω συγκεκριμένων συνθηκών, η μάνα αυτή, έβαλε αρκετές φορές τον εγωισμό της πάνω από την κόρη της. Πολλές φορές γύρισε την πλάτη στο κορίτσι αυτό, ειδικά όταν χρειάστηκε τη βοήθειά της.
Και ειναι η ίδια η μάνα, που της χάρισε το πρώτο της τετράδιο για να καταγράφει εκεί τα όνειρά της και τα ατελείωτα ταξίδια του μυαλού της.

Πολλές οι σκέψεις και οι προβληματισμοί, οι τύψεις και οι ενοχές που, ενδεχόμενα, θα δημιουργηθούν μέσα μας.
Πιστεύω ακράδαντα, πως η Λένα Μαντά αγάπησε πολύ τη μητέρα της. Αγάπησε αυτό το δυναμικό πλάσμα που τη μεγάλωσε με σκληρό τρόπο. Με τρόπο, που πολλές φορές, με στενοχώρησε. Ειδικά, όταν η Λένα, μικρό παιδί αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να παραβλέψει την απόσταση και τη μη ύπαρξη των συναισθημάτων από τους δύο της γονείς.

Πόλεμος, τελικά, ενάντια σε ποιον;
Στον ίδιο τον εαυτό της;
Αυτό το βιβλίο, το πέρασα μέσα μου σαν καταγεγραμμένες ιστορίες μιας ταλαίπωρης καθημερινότητας ενός κοριτσιού μέχρι την ενηλικίωσή του.
Σαν ένα σημείωμα , που θα μπορούσε άνετα και με μεγάλη ευκολία να χτυπήσει την πόρτα οποιουδήποτε σπιτιού και να φανερώσει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις του.
Δε θέλω το δικαίωμα αυτό, να κρίνω τη μάνα μέσα από το βιβλίο.
Προσπαθώ να δικαιολογήσω μέσα μου τη ζωή της, που εντέλει, ήταν ολόκληρη σε ένα διαρκή πόλεμο, ανοιχτό προς όλα τα μέτωπα.

Σαφώς και η συγγραφέας έχει την απόλυτη και αμέριστη κατανόησή μου, όσον αφορά τη μοναξιά της, την απόρριψη που δέχτηκε και τα δάκρυα της για έναν και μόνο λόγο.
Ούσα μητέρα, πάντα προηγείται το παιδί μας. Είναι αυτό για το οποίο έχει νόημα η ύπαρξή μας.
Όμως, δεν μπορώ να μη δώσω και τα εύσημα σε αυτή τη μάνα για κάτι που, ίσως άθελά της, κατάφερε. Και τι ήταν αυτό;
Το δημιούργημά της πέτυχε κι αυτό είναι ολοφάνερο από τη συνέχειά του!

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.