Η Μαρίνα μόλις χώρισε!
Παρέα με την μικρούλα κόρη της, η οποία γεννήθηκε με αυτισμό, φεύγει...
Ο χωρισμός, ο θάνατος της μητέρας της και μια απρόσμενη κληρονομιά την ωθούν να εγκαταλείψει την Αθήνα και να εγκατασταθεί στη Μάνη.
Ένα μπαούλο, ένα κλειδί, ένα μυστηριώδες σπίτι και μια παλιά φωτογραφία, την σπρώχνουν να ανακαλύψει το καλά κρυμμένο από κάποιους, παρελθόν της.
Βοηθός της σε αυτήν την απόπειρα είναι ένας δικηγόρος ο οποίος αναπτύσσει για την Μαρίνα πολλά και όμορφα συναισθήματα.
Η Ιφιγένεια Τέκου μού είναι γνωστή από προηγούμενα βιβλία της και αγαπώ ιδιαίτερα τη γραφή της και την ευαισθησία της! Σε αυτό το βιβλίο, θεωρώ, πως ξεπέρασε τον εαυτό της!
Θίγει ένα ιδιαίτερα κοινωνικό πρόβλημα, τον ρατσισμό απέναντι στον αυτισμό!
Ο αυτισμός είναι μια σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία καθώς και από περιορισμένη επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι ενδείξεις ξεκινούν πριν το παιδί γίνει τριών ετών.
Όλες οι οικογένειες που έχουν στην αγκαλιά τους αυτιστικά παιδιά και ιδιαίτερα οι γονείς, αντιδρούν. Οι γονείς αυτοί σοκάρονται και θλίβονται όταν ενημερώνονται από τον γιατρό. Προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν συμβαίνει τίποτα στο δικό τους παιδί. Επιπλέον, αισθάνονται θυμό, αγανάκτηση, πανικό και ενοχή. Με τη σωστή ενημέρωση όμως, αυτά τα συναισθήματα μειώνονται και με τον χρόνο παύουν να υπάρχουν. Ακριβώς όπως συνέβη και στην ηρωίδα μας!
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα που η εξέλιξη των ανθρώπων είναι τεράστια, οι άνθρωποι αυτοί μαζί με τις οικογένειες τους, βιώνουν σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό ρατσισμό. Επιβάλλεται να αποβάλλουμε όλοι μας αυτά τα φοβικά σύνδρομα και όπως αυτά τα παιδιά εκπαιδεύονται, να εκπαιδευτούμε κι εμείς. Πρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες αυτές οι οικογένειες χρειάζονται μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Και, αν μπορούμε, να τις αγκαλιάσουμε για να τις βοηθήσουμε με τη συμπεριφορά μας.
Πρόκειται για ένα βαθιά ευαίσθητο βιβλίο που μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου. Αισθάνθηκα θλίψη όταν αντιλήφθηκα πόση προσπάθεια χρειάζεται από αυτούς τους γονείς για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους.
Η συγγραφέας, με το καινούριο της βιβλίο μου ψιθύρισε ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός υπάρχει και μάλιστα περισσεύει.
Μου δίδαξε πολύ καλά ότι ο αυτισμός δεν είναι κολλητικός, δεν είναι μεταδοτικός!
Το χαμόγελο όμως είναι!
Εξαιρετικό, πολλά συγχαρητήρια Ιφιγένεια Τέκου για την ευαισθησία της ύπαρξης σου!
Παρέα με την μικρούλα κόρη της, η οποία γεννήθηκε με αυτισμό, φεύγει...
Ο χωρισμός, ο θάνατος της μητέρας της και μια απρόσμενη κληρονομιά την ωθούν να εγκαταλείψει την Αθήνα και να εγκατασταθεί στη Μάνη.
Ένα μπαούλο, ένα κλειδί, ένα μυστηριώδες σπίτι και μια παλιά φωτογραφία, την σπρώχνουν να ανακαλύψει το καλά κρυμμένο από κάποιους, παρελθόν της.
Βοηθός της σε αυτήν την απόπειρα είναι ένας δικηγόρος ο οποίος αναπτύσσει για την Μαρίνα πολλά και όμορφα συναισθήματα.
Η Ιφιγένεια Τέκου μού είναι γνωστή από προηγούμενα βιβλία της και αγαπώ ιδιαίτερα τη γραφή της και την ευαισθησία της! Σε αυτό το βιβλίο, θεωρώ, πως ξεπέρασε τον εαυτό της!
Θίγει ένα ιδιαίτερα κοινωνικό πρόβλημα, τον ρατσισμό απέναντι στον αυτισμό!
Ο αυτισμός είναι μια σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία καθώς και από περιορισμένη επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι ενδείξεις ξεκινούν πριν το παιδί γίνει τριών ετών.
Όλες οι οικογένειες που έχουν στην αγκαλιά τους αυτιστικά παιδιά και ιδιαίτερα οι γονείς, αντιδρούν. Οι γονείς αυτοί σοκάρονται και θλίβονται όταν ενημερώνονται από τον γιατρό. Προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν συμβαίνει τίποτα στο δικό τους παιδί. Επιπλέον, αισθάνονται θυμό, αγανάκτηση, πανικό και ενοχή. Με τη σωστή ενημέρωση όμως, αυτά τα συναισθήματα μειώνονται και με τον χρόνο παύουν να υπάρχουν. Ακριβώς όπως συνέβη και στην ηρωίδα μας!
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα που η εξέλιξη των ανθρώπων είναι τεράστια, οι άνθρωποι αυτοί μαζί με τις οικογένειες τους, βιώνουν σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό ρατσισμό. Επιβάλλεται να αποβάλλουμε όλοι μας αυτά τα φοβικά σύνδρομα και όπως αυτά τα παιδιά εκπαιδεύονται, να εκπαιδευτούμε κι εμείς. Πρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες αυτές οι οικογένειες χρειάζονται μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Και, αν μπορούμε, να τις αγκαλιάσουμε για να τις βοηθήσουμε με τη συμπεριφορά μας.
Πρόκειται για ένα βαθιά ευαίσθητο βιβλίο που μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου. Αισθάνθηκα θλίψη όταν αντιλήφθηκα πόση προσπάθεια χρειάζεται από αυτούς τους γονείς για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους.
Η συγγραφέας, με το καινούριο της βιβλίο μου ψιθύρισε ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός υπάρχει και μάλιστα περισσεύει.
Μου δίδαξε πολύ καλά ότι ο αυτισμός δεν είναι κολλητικός, δεν είναι μεταδοτικός!
Το χαμόγελο όμως είναι!
Εξαιρετικό, πολλά συγχαρητήρια Ιφιγένεια Τέκου για την ευαισθησία της ύπαρξης σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου