Μυστικό, ελεύθερος, τέρατα, δράκος είναι μερικά από τα κεφάλαια του βιβλίου του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη.
Ο συγγραφέας με κοφτές λέξεις και μικρές προτάσεις μου μετέδωσε τον ψυχισμό του μικρού Αντώνη σε όλες τις έντονες και σημαντικές στιγμές της ζωής του.
Η γέννησή του, τα πρώτα του βήματα, η βία, η αδιαφορία και στο τέλος τι;
Η εγκατάλειψη!
Ένα αγόρι με ξεχωριστές ικανότητες ξεδιπλώνει μέσα στο μυαλό του όλη τη ζωή του. Από το πρώτο κλάμα μέχρι και τον εγκλεισμό του σε ένα από αυτά τα ιδρύματα που το μόνο που κάνουν είναι να "σκοτώνουν" και να "συνθλίβουν" ακόμη περισσότερο την ψυχή αυτών των παιδιών.
Το μικρό, λοιπόν, αγόρι, με διάφορες λέξεις μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν τον αγαπάει και δεν τον θέλει κανένας. Εκφράζει με ορθάνοιχτα τα δύο του μάτια ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, ώσπου στο τέλος, βάζοντας σε μια σειρά τις σκέψεις του, χωρίς καθόλου κόπο, καταλήγει στο μόνο συναίσθημα που δεν πρέπει να νιώθει ένα παιδί. Το μίσος!
Δυστυχώς, η αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο. Λύπη και πόνος κάποια από τα πολλά συναισθήματα που ένιωσα σαν άνθρωπος. Τα δάκρυά μου έτρεχαν αβίαστα, ναι, ένα από τα λίγα βιβλία που έκλαψα και μάλιστα με αναφιλητά!
Και, εύλογα, αναρωτήθηκα :
Τι άνθρωπος είμαι;
Είμαι διαφορετική;
Σε τι διαφέρω από την μητέρα του και όλους αυτούς τους, δήθεν ειδήμονες, μέσα στα άθλια αυτά ιδρύματα;
Ένα μοναδικό βιβλίο ή καλύτερα μια κατάθεση ψυχής όλων αυτών των παιδιών που κακοποιήθηκαν κι εγκαταλήφθηκαν μέσα σε άδεια δωμάτια, κενά, χωρίς αγάπη, ενδιαφέρον και νοιάξιμο λόγω των ξεχωριστών ικανοτήτων τους.
Μια κραυγή σε μια κοινωνία που ολοένα δολοφονεί!
Σ' ευχαριστώ πολύ Αντώνη!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Ο συγγραφέας με κοφτές λέξεις και μικρές προτάσεις μου μετέδωσε τον ψυχισμό του μικρού Αντώνη σε όλες τις έντονες και σημαντικές στιγμές της ζωής του.
Η γέννησή του, τα πρώτα του βήματα, η βία, η αδιαφορία και στο τέλος τι;
Η εγκατάλειψη!
Ένα αγόρι με ξεχωριστές ικανότητες ξεδιπλώνει μέσα στο μυαλό του όλη τη ζωή του. Από το πρώτο κλάμα μέχρι και τον εγκλεισμό του σε ένα από αυτά τα ιδρύματα που το μόνο που κάνουν είναι να "σκοτώνουν" και να "συνθλίβουν" ακόμη περισσότερο την ψυχή αυτών των παιδιών.
Το μικρό, λοιπόν, αγόρι, με διάφορες λέξεις μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν τον αγαπάει και δεν τον θέλει κανένας. Εκφράζει με ορθάνοιχτα τα δύο του μάτια ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, ώσπου στο τέλος, βάζοντας σε μια σειρά τις σκέψεις του, χωρίς καθόλου κόπο, καταλήγει στο μόνο συναίσθημα που δεν πρέπει να νιώθει ένα παιδί. Το μίσος!
Δυστυχώς, η αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο. Λύπη και πόνος κάποια από τα πολλά συναισθήματα που ένιωσα σαν άνθρωπος. Τα δάκρυά μου έτρεχαν αβίαστα, ναι, ένα από τα λίγα βιβλία που έκλαψα και μάλιστα με αναφιλητά!
Και, εύλογα, αναρωτήθηκα :
Τι άνθρωπος είμαι;
Είμαι διαφορετική;
Σε τι διαφέρω από την μητέρα του και όλους αυτούς τους, δήθεν ειδήμονες, μέσα στα άθλια αυτά ιδρύματα;
Ένα μοναδικό βιβλίο ή καλύτερα μια κατάθεση ψυχής όλων αυτών των παιδιών που κακοποιήθηκαν κι εγκαταλήφθηκαν μέσα σε άδεια δωμάτια, κενά, χωρίς αγάπη, ενδιαφέρον και νοιάξιμο λόγω των ξεχωριστών ικανοτήτων τους.
Μια κραυγή σε μια κοινωνία που ολοένα δολοφονεί!
Σ' ευχαριστώ πολύ Αντώνη!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου