ΖΩΗ... Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑ ΜΗΤΣΙΟΥΛΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

 Έρωτας είναι.... Θα περάσει!
Κι αν δεν περάσει;

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου, στάθηκα στις πρώτες λεξεις:
Αγάπη!
Τι είναι η αγάπη;
Ποιος ο ορισμός της;
"Ωραία", είπα από μέσα μου.
Άλλο ένα αισθηματικό βιβλίο. Αγάπες, λουλούδια, πεταλουδίτσες κι όλα αυτά τα συναφή, τα "πολυφορεμένα", τα πολυγραμμένα και πολύ-πολύ συνηθισμένα.
Ξεκινώντας, λοιπόν, την ανάγνωσή του, άρχισα πολύ γρήγορα να αναθεωρώ.

Η Ζωή και ο Άρης με παρέσυραν σε έναν δικό τους κόσμο, ίσως σε ένα άλλο σύμπαν. Για πολλά χρόνια χώριζαν, μα πάντα κατέληγαν να είναι μαζί.
Άρα, εύλογα στάθηκα στον χωρισμό και στο επιβλητό σμίξιμό τους, και πάλι από την αρχή...
Μπηκα τότε στο παιχνίδι τους, και ρώτησα τον εαυτό μου για πολλοστή φορά:
Τι είναι η αγάπη, Έλσα;
Μήπως, είναι να ζεις με αυτόν που έχεις διαλέξει;
Μήπως, είναι το πρωινό ξύπνημα στο πλάι του;
Ένα τραγούδι που γράφτηκε μόνο για σας;
Το πάθος;
Η χαρά;
Η ευτυχία;
Μήπως, το ότι δεν μπορείς να ζήσεις, πλέον, χωρίς εκείνον;

Στο βιβλίο μας, η Ζωή, αγαπάει με πάθος, με σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Το βασικότερο, όμως, όλων, είναι ότι αγαπάει με ανιδιοτέλεια, και εδώ θέλω να κάνω μια μεγάλη στάση :
Στην αγάπη της Ζωής, γιατί τη συγκεκριμένη αυτή μορφή δεν την συναντούμε, σχεδόν ποτέ.

Δίνεται εξ ολοκλήρου στον Άρη, κι αυτή η πράξη της γίνεται κατόπιν πολλών ταλαιπωριών, παραλογισμών και κρίσεων.
Αφοσιώνεται σε έναν άνθρωπο που δεν της ανήκει κατά το τυπικό, αλλά και που όλοι εμείς θα είχαμε διαγράψει μέχρι και το νούμερο του τηλεφώνου του, βάσει ηθικής και αξιών.
Αφοσιώνεται με όλο της το είναι, όταν αντιλαμβάνεται ότι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της, γίνονται ένα όταν είναι μαζί του.

Πέρασε από όλα τα στάδια, όπως κάθε γυναίκα. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι αυτό που προσμένει, και που ενδεχόμενα, θα ταίριαζε σε εσάς ή σε εμένα.
Πιστή στο συναίσθημά της, αφήνει τον χρόνο να κυλά με μανιώδη ταχύτητα δίχως να πατά φρένο. Ξέρει, πολύ καλά, πως ποτέ δε θα γίνει δικός της.
Βάζει τους σωστούς υπότιτλους στη ζωή της και βρίσκει μέσα της τον τέλειο γιατρό που της υποδεικνύει τον τρόπο αλλά και τον δρόμο που θα ακολουθήσει.
Νιώθει την αγάπη της άφθαρτη σ αυτήν εδώ την πραγματικότητα. Ανακαλύπτει τη γαλήνη της ψυχής της, σταματώντας να πολεμά ενάντια στο δικό της περιβάλλον αλλά και του Άρη.
Γνωρίζει πολύ καλά, πως η αγάπη της δεν είναι επιτρεπτή.
Έχει, όμως, τον αντίλογο:
Κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην καρδιά σου καρφώνοντας σου τα απαγορευτικά "ΜΗ".
Κάνει την επιλογή της και μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη της, ζει και υπάρχει!

Αυτή η επιλογή, για τους περισσότερους από εμάς, λέγεται "μοναξιά".
Η Άννα, όμως, δεν ένιωθε μόνη. Η ίδια η αγάπη, αυτοπροσώπως, τη φρόντιζε και την τροφοδοτούσε με συγχώρεση, συμπόνια και νοιάξιμο, στοργή και φροντίδα, με συγγνώμες και αποδοχές, με σιωπές και τελικά, με ωριμότητα.
Πέταξε από μέσα της τη συνήθεια και τις ενοχές, σκέψεις και προβληματισμούς, τον θυμό, τη μιζέρια και τη ζήλια, διαλέγοντας την αγάπη ως τον μόνο συνοδοιπόρο της σε αυτή τη ζωή για να είναι ευτυχισμένη.

Εν κατακλείδι, αναθεώρησα ολοκληρωτικά!
Δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που μιλά για τον έρωτα και την αγάπη.
Είναι ένα βιβλίο που μας φανερώνει τη ζωή μας και τις επιλογές μας, και που θέλοντας και μη, μας σπρώχνει μέσα μας για να σκαλίσουμε τις δικές μας μνήμες και συμπεριφορές.
Είναι ένα βιβλίο που δείχνει με το δάχτυλο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, όταν αυτή τάσσεται υπέρ της αγάπης, δίχως ανταλλάγματα.
Συγχαρητήρια, Maria Mitsiouli

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.